نداشتن فعالیت فیزیکی به صورت طولانی مدت با افزایش غلظت عوامل متعدد رشد و هورمون های پیش تومورژنیک در گردش خون همراه می شود.
در مقابل، در افراد با فعالیت ورزشی شدید، این فعالیت ها به وسیله ترشح هورمون ها و سایتوکاین ها و فاکتورهای رشد به طور سیستمیک ، سیگنالینگ میان بافت ها و ارگان ها (مانند عضله اسکلتی، قلب، استخوان، کبد و بافت چربی ) را تحریک میکند که میتواند هموستاز را در سطح سلول ، بافت و کل سیستم بدن کنترل کند.
با گذشت زمان، ورزش های منظم در طی زمان یک اختلالی در سیگنالیگ های بین ارگان ها را باعث میشود که یک سازگاری فیزیولوژیکی در میان کنترل هموستاز تحریک شود (ایجاد یک نقطه تنظیم هوموستاتیک قوی تر) که در واقع ، مجددا برنامه ریزی محیط بدن را تحریک می کند، که به طور بالقوه با تغییرات در دسترس بودن (منبع انرژی)، تحرک، فراخوان، حفظ و عملکرد انواع سلول های ویژه و یا مولکول ها مشخص می شود و همچنین در دسترس بودن و ترکیب آنها در "ریز محیط تومور" (TME) تغییر می کند.
ورزش تغییراتی را در محیط سیستمیک بدن ایجاد می کند که می تواند مکانزیسم های تنظیمی کلیدی در ریز محیط تومور (مانند آنژیوژنز، تنظیمات سیستم ایمنی و متابولیسم) را تحت تاثیر قراردهد، و در اثر تجمیع این اثرات، دارای اثر آنتی توموری ایجاد کند.
در جریان ورزش حاد، علاوه بر فعال شدن ترشح فاکتورهای متعدد (سایتوکاین ها و هورمون ها) از عضله اسکلتی، جریان خون زیادی به عضلات اسکلتی فعال متابولیکی منتقل می شود که به صورت پارادوکس با افزایش پرفیوژن خون تومور و کاهش هیپوکسی تومور همراه خواهد شد. به همین ترتیب، این نشان دهنده یک مکانیزم دیگر اثر تنظیمی ورزش بر ریز محیط تومور TME است.